Stamford Bridge został otwarty w roku 1877 jako stadion lekkoatletyczny. Dopiero w roku 1904 klub został zakupiony przez  przedsiębiorców Henry’ego i Josepha Mearsów, którzy przebudowali obiekt na boisko piłkarskie. Początkowo stadion miałbyć sprzedany klubowo Fulham, jednak po odrzuceniu oferty, Mearsowie założyli nowy klub – Chelsea Londyn, dla którego Stamford Bridge jest domem do dnia dzisiejszego.

W roku 1935 pobito rekord frekwencji, który poprzez późniejsze przebudowy i ograniczenie dostępnych miejsc nie mógł zostać pobity. Mecz Chelsea – Arsenal obejrzało wtedy blisko 83 tysiące kibiców. Po tym spotkaniu postanowiono jednak rozbudować trybuny siedzące. Wtedy powstała słynna East Stand, która doprowadziła klub do bankructwa. Ta wspaniała trybuna stojąca mogła pomieścić 50 tysięcy kibiców, jednak jej budowa była tak droga, że aby ją ukończyć klub musiał sprzedać kilku czołowych piłkarzy.

W roku 1982 klub od rodziny Mearsów odkupił Ken Bates co zapoczątkowało epoko Batesa i całkowitą przebudowę stadionu. Wygląd obiektu uległ całkowitej zmianie. Ze względu na tradycję jedyną nietkniętą trybuną pozostała East Stand. To właśnie spod wschodniej trybuny na boisko wybiegają piłkarze.

Aktualnie, stadion tworzą trybuny: dwupiętrowa trybuna północna im. Matthew Hardinga, dwupiętrowa trybuna południowa „Shed End”, trzypoziomowa „East Stand” oraz największa i  najnowocześniejsza „West End”.  Stamford Bridge może pomieścić blisko 42 tysiące kibiców i jest jednym z najnowocześniejszych stadionów na świecie.